داستان ساسکه اوچیها

[an Uchiha]

سرخی غروب اسمان رو رنگ زده بود...کنار دریا نشسته بودم و گاهی با پاهایم بر اب لرزه می انداختم و انعکاس تصویرم را میشکستم...صدای شادی و خنده ی بچه ها تو گوشم زنگ میزد...
پسرک مو زرد که اسمش را فراموش کرده ام هم مشغول بازی باا انها هست...پوزخند زدم...باز به اب خیره شدم...از از اون پسر بدم نمی امد..ولی نمیدانم چه دشمنی با من داشت!
یه زن جوان به سمت دخترکی دوید و او را در اغوش گرفت:
ــ مگه بهت نگفته بودم با اون پسره بازی نکن؟
ــ چشم مامان دیگه تکرار نمیشه...
پسرک از دور نگاه مکیرد...دلش شکسته بود اما به روی خود نیاورده بود....بالاخره همه ی مادر پدر ها بچه هایشا را بردند! غروب بود...پسرک تنها موند...اونم مث من کسی رو نداشت که با مهربونی بیاد دنبالش...
قدم زنان به راهش ادامه داد....نگاهی به من کرد...اما نگاهم را نگرفتم...خواستم عکس العملش را بسنجم!
با اخم رویش را برگرداند...من هم همین کار را کردم...فک میکرد کیه که اینقدر ادا میومد؟؟؟!

لبخندی زدم...از اینکه حس کردم تنها من نیستم که تنها هستم!! زیر چشمی نگاهم را به صورتش دوختم.....لبخند به لب داشت...شاید او هم همین فکر را کرده بود..1!